Muzeum Regionalne im. Andrzeja Kaubego w Wolinie

Obszary Szczególnie Chronione

Stare Miasto

Mozaika na ścianie Muzeum w Wolinie

Najcenniejszy obszar dla badań historii Wolina. Teren ten zamieszkiwany jest nieprzerwanie od ponad 1100 lat i objęto go ścisłą ochroną konserwatorską. Stąd pochodzi największa kolekcja zabytków archeologicznych o światowej sławie m.in. figurka Światowida.

Kurhany na Wzgórzu Wisielców

Kurhany na Wzgórzu Wisielców

Cmentarzysko ciałopalne i szkieletowe jest jednym z najważniejszych stanowisk archeologicznych w tej części Europy. Pierwsze wzmianki o nim pojawiają się już w 1827 roku, gdzie wymienia się o ok. 120 kurhanów. W latach 1892-1893 A. Stubenrauch zinwentaryzował 93 mogiły. Kurhany charakteryzują się okrągłym kształtem o średnicy od 3,5 do 20 m i wysokością od 0,75 do 2,25 m. Zawierały m.in. groby osób, których ciała wcześniej poddano kremacji. Kurhan usypywano wówczas na miejscu palenia zwłok lub popioły umieszczano w jamie wykopanej w ziemi. Zmarłych składano także do grobu w całości, a zdarzało się, że ciało było wcześniej zamykane w drewnianej trumnie. Do mogił wkładano różnego rodzaju przedmioty, m.in. rogowy ustnik instrumentu dętego, paciorki szklane, kostki do gry hnefatafl i naczynia gliniane. Obecnie zachowało się ok. 30 kurhanów, niektóre z nich uległy częściowemu zniszczeniu na skutek działań zbrojnych podczas II Wojny Światowej.

Wzgórze Wisielców

Pasmo Wzgórza Wisielców położone jest wzdłuż Dziwny na południe od centrum Wolina. Miejsce to jest pod ścisłą ochroną konserwatorską. Wydzielono na nim aż 4 stanowiska archeologiczne z wczesnego średniowiecza: cmentarzysko kurhanowe (ciałopalne i szkieletowe), dwa cmentarzyska ciałopalne (jamowe), cmentarzysko szkieletowe i osadę. W paśmie Wzgórza Wisielców odkryto także osadę ludności kultury pucharów lejkowatych z młodszej epoki kamienia a także trzyfazową osadę ludności kultury łużyckiej z okresu halsztackiego i lateńskiego. Nazwa Wzgórze Wisielców (niem. Galgenberg) powstała w późniejszym okresie i wiąże się z przeprowadzanymi w tym miejscu karami śmierci wykonywanymi na przestępcach. W 1959 roku odnaleziono w tym miejscu grób zawierający szczątki młodego mężczyzny z odciętą głową i związanymi rękoma. Między nogami zmarłego znajdował się ślad w piasku po grubym słupie, który wystawał ponad powietrznię grobu i służył najprawdopodobniej do zatknięcia na nim odciętej od tułowia głowy. Rekonstrukcja tego pochówku znajduje się w Muzeum Regionalnym im. A. Kaubego w Wolinie.

Srebrne Wzgórze

Srebrne Wzgórze

Nazwa tego miejsca pojawia się w źródłach pisanych już w XIV wieku i pochodzi od odnajdywanych tutaj licznych skarbów monet i biżuterii. Stanowisko obejmuje niewielkie wzniesienie i jest najintensywniej badanym obszarem w Wolinie. Już w XIX wieku przeprowadzono na nim pierwsze rozpoznanie archeologiczne a w latach 30. i 60. XX w. miały miejsce wielkie prace wykopaliskowe. Teren ten użytkowany jest już od ok. 850 roku n.e. Osadnictwo skupiało się we wschodniej i południowej części wzgórza. Od początku zaczęły funkcjonować tutaj warsztaty rzemieślnicze i plac targowy. Na przełomie IX i X wieku powstały umocnienia obronne, które były przebudowywane pięciokrotnie, aż do połowy XI wieku. Już w późniejszym okresie według źródeł pisanych na Srebrnym Wzgórzu istniała karczma i klasztor, które do tej pory nie zostały odkryte.

Młynówka

Stanowisko archeologiczne, znajdujące się na wyniesieniu w pobliżu „Srebrnego Wzgórza”. Obejmuje cmentarzysko datowane na okres od X do XII wieku. Pierwszych odkryć mogił, jak i skarbów monet dokonano tutaj w XIX wieku. Do tej pory znaleziono ponad 250 różnych grobów (ciałopalnych i szkieletowych). Przyjmuje się, że obszar minimalny cmentarzyska wynosi 26 000 m2 i obejmuje ok. 6500 pochówków.

crossmenu linkedin facebook pinterest youtube rss twitter instagram facebook-blank rss-blank linkedin-blank pinterest youtube twitter instagram